music is road to awe

Günlerden bir gün, birilerini almaya gidiyordum Esenboğa'dan. Havaş otobüsünde oturduğum yerde, güneş camdan kırılarak yüzüme vuruyorken, hissedebildiğim tek şey heyecandı. Öyle telaşlıydım ki, bir yandan o çok istediğim anın hemen gelmesini, diğer yandan da o ana doğru giden o yaklaşık bir saatlik yolculuğun olabildiğince uzun sürmesini istiyordum. Pleasure delayer etiketini üzerime çoktan yapıştırmışım yani.

Neyse etiket meraklısı bir insan olarak, daha yolculuğun planları yapılırken, onu ilk gördüğüm anda kulağımdaki müziğin ne olacağını merak ettiğimi söylemiş ve her ne olacaksa o şarkıyı ona dinleteceğimi söylemiştim. Yine bir anı şarkılarla etiketleme merakım bir şarkıyı daha hatıra çöplüğüne yollayacaktı demekti bu.

O yolda neler neler dinledim. Shuffle'daydı tabii ki iPod'um. Rastgele şarkılardan anlam çıkarmaya çalışan ben, Esenboğa'nın girişinde bu şarkıyla artık o anın çok yaklaştığını anladım. Titredim. Gülümsedim. Etrafa bakındım. Otobüsten indim. Onu bekledim. Her taraf kırmızıydı. Her taraf telaştı. İçimde ne idüğü belirsiz, o ana dek hiç tanışmamış olduğum bir his vardı. Bir yerlere yetişmem gerekiyordu. Koşmak istedim. Hem de ellerimi kollarımı savurarak, ayaklarımın ne yöne gideceğini, nasıl adım atacağımı düşünmeden. Ama olduğum yerde kretek içmekle yetinmeliydim. O zaman anladım ki insan durduğu yerde koşabiliyormuş delice.

İşte o an onu gördüğümde çalacak şarkının bu olmasını o kadar çok istedim ki, o gelirse diye kendimi ve onu aldatma pahasına bu şarkıyı tekrar dinledim. Sonra tekrar... Ama sonunda dürüstlüğüme yenildim. Bir de madem o kapıdan bu şarkı kulağımdayken, hatta vücudumun her yanına işlemişken çıkmamıştı, o zaman bu şarkının o ana etiketlenip, olası bir acil durumda hatıra çöplüğüne yollanmaması gerekiyordu. Ben de öyle yaptım.

Bir sonraki şarkının başlaması ve benim onu cam kapının diğer tarafında uzaktan seçmem bir oldu. Geldi yanıma. Öptük birbirimizi. Garip bir sarılma. "Red Sea"ye hiç yakışmazdı bu kavuşma diye düşündüm. Björk'un Earth Intruders'ı vardı kulağımda. Öyle anlamsız bir şarkı, öyle anlamsız bir hikayenin başlangıcı olmuştu.

O ilişkiden öğrendiğim ve kurtarabildiğim bu şarkı ise sanırım bir insanın bir diğerine karşı duyamayacağı bir şiddette sevgi ile tarafımdan yıllardır dinleniyor. Her dinlendiğinde ucu bucağı görünmüyor, içimdeki ses tarlasında sınırsızca büyüyor.