music is road to awe

Sabahattin Telliyar şeklinde nice geyiklere vakıf olmuş bu insanın hayatı boyunca yapmış olduğu ve sanırım yapabileceği en güzel şarkı olan La Ritournelle bana 2006 yılında bir kış günü camların üzerimize doğru yan yan yattığı bir öğleden sonra odasında, elime tutuşturulan kahveyi içerken ve artık kar yağsın diye beklerken dinletilmişti. Şarkı başladığı anda alelacele yaptığım nefessiz konuşmayı durdurmuş ve pür dikkat bu şarkıyı dinlemeye vermiştim kendimi. Sonra evime gittiğimde birbirinden gökkuşağı hislerle bu şarkıyı bulup üst üste sanırım 30-40 defa dinlemiştim. Ben de sonunda günümüz hastalığı loop'a tutulmuştum hayatımda ilk kez.

Sonraları ne zaman kendimi yeşil çimenlerin üzerinde bu şarkıyı beraber elele uzanmış halde dinlediğim ancak bir kurgu karakter olacak kadar mükemmel sevgiliyi hayal ederken yakalasam, o kusursuz anda çalan fon müziği olarak La Ritournelle'i seçtiği fark ettim. Sonradan fark ettiğim başka bir şey ise bu şarkı için her mevsime uygun ayrı ayrı sahneler yaratabildiğimdi. Kusursuz ve henüz ayak basılmamış bir karın üzerine serilmenin ilk sevişme anına benzer o eşsiz hissi, bir şeyleri bozmanın saf olduğu anları hatırlatan görüntüler yumağı içinde, "Dolls" filmini ilk kez izlemenin verdiği acı ama gerçek "gerçekhayattayokbunlar" hissine bulanmışlık gibi karmakarışık ve oradan buradan apartılmış bana ait olmayan an(ı)lar...