music is road to awe

Heyecanlarımızı,hezeyanlarımızı anlamlandırma,irdeleme,özümseme ve uyumsama çabalarımızda şarkıların ve müziğin etkisini yadsıyamayız.Elimizin altında hangi duygusal durumda olursak olalım,o duruma karşılık gelecek bir şarkımız illa ki bulunmaktadır.İç ve dış dünyamızı dengeleyen öyle bir hale getirmişizdir ki bazı şarkıları, onlar olmadan bazı şeylerle yüzleşemez,bazı olaylarla baş edemez hale geliriz.Onlardan medet umarız.Bazı şarkıları hatta filmleri,nesneleri,kokuları bile "bazı" özel insanlara yükleriz ve onların değerini yüceltmiş oluruz ya, işte bu parça da benim o "yüceltmiş" olduklarımdan bir örnek.In the waiting line, Garden State adlı güzide filmin soundtrackinde bulunan benim için film kadar özel olan bir parça.Gerçekten kutluyorum kendilerini ve buradan da sevgilerimi iletiyorum kendilerine çünkü filmin sahnelerine cuk(!) diye oturan parçalar seçmişler.Gerek sözlerinden gerekse Sophie Barker'ın o güzel sesinden dolayı tadından yenmez bir parça..Bekleyelim,dinleyelim,sevelim..

Do you believe
In what you see
Motionless wheel
Nothing is real..

Akira Yamaoka,yaptığı çalışmalarla insanı kendisine hayran eden,Silent Hill serilerinin tüm parçalarını yapmış olan,aynı zamanda yapımcılık yapan,müzik alanında bence aşmış,'bir oyunun parçaları bu kadar mı güzel olur' dedirten japon abimizdir. Japonların ilginç bir müzik anlayışı olduğunu düşünmüşümdür hep. bu abi de bunu kanıtlayanlar arasındadır.

Promise adlı eserini kardeşim oyun oynrken duymuş ve vurulmuştm.Bir oyunda böyle bir parça nasıl bulunur diye düşünüp dururken, oyunu azıcık izleyeyim dedim ve kesinlikle bu parçanın ve diğer parçaların o oyuna can verdiğini anladım.




Promise (reprise) daha sade,akıcı ve duygusaldır benim gözümde.Hayatımın filminin soundtrackinde yerini almıştır.

bi dipnot: parçaları paylaşırken hissettiklerimi yazma konusunda tereddütlerim oluyor. bu yüzden bana,paylaştığım parçalar hakkında hissettiklerimi yorum olarak yazmak daha mantıklı geliyor.
keyfini çıkartın efendim.

Bir parçada sözlere, anlamlı kelimelere fazla ehemmiyet göstermem. Sözcüklere ve anlama yoğunlaşmaktansa,müziğin ahengli akışı ve uyumu bana daha çok etkileyici geliyor.Zira neler hissetmem gerektiğine beni yönlendiren şey anlamlı ve bir dayanağı olan kelimeler bütünü değil,hiçbir göndereni ve bağlamı olmayan hoş bir ezgidir. Sözcüklerin ve anlamın işin içinde olmadığı parçaların duygusal sınırlandırılmışlık hissi yaratmaması beni onlara çeken en önemli etkendir sanırım...
Ve gelelim paylaştığım parçaya..
Andrea Guerra bu müthiş parçayı Ferzan Özpetek'in "La finestra di Fronte (Karşı Pencere)" adlı filmi için yapmıştır. Bu parça beni öyle etkiliyor ki,kendimi boşluğa bırakılmış gibi hissediyorum.Kesinlikle başımı döndürüyor. Defalarca ard arda dinlenilesi bir yapıt. Keyfini çıkartın.